....سالگرد پرواز استاد سید حسن کسائی....
.
..هنرمندی که مثل جده اش حضرت زهرا س شبانه دفن شد....
..هنرمندی که مثل جده اش حضرت زهرا س شبانه دفن شد....
..من هم مثل هزاران اصفهانی دیگر منتظر صبح فردا بودم که با چشمان اشکبار و دلی خون شده در تشییع جنازۀ این نابغۀ بی بدیل شرکت کنم...و صبح فردا در کمال حیرت با خبر شدیم که استاد را شبانه و غریبانه دفن کرده اند...
هنرمندان و هنردوستان می خواستند هرکدام به نوعی با فاجعه اظهار همدردی کنند...من هم در کنار گروه سازهای بادی شهر گزبرخوار به مسجد سید آمدیم ..ولی به توصیۀ استاد شاه زیدی بدون اجرای برنامه وارد مسجد شدیم....
من سالها به منزل استاد کسائی رفت و آمد داشتم و معمولا در جلسات رسمی هنری هم با ایشان دیدار می کردم...علاوه بر آن بارها پیام و نامه های استاد شهریار را برایشان آورده و نوارهای این بزرگوار را به خدمت استاد شهریار می بردم...به غیر از این دیدارها گاهی در محفل خصوصی استاد منوچهر قدسی هم خدمت ایشان می رسیدم....
..استاد کسائی از بی مهری هائی که بر ایشان و سایر هنرمندان گذشته بود سخن می گفت....اما وقتی از مرگ استاد تاج اصفهانی سخن می گفت..اشک می ریخت...می گفت...
...وقتی استاد تاج را برای غسل به غسالخانه بردیم..اجازه تغسیل ندادند....و بعد دستانش را نشان می داد و می گفت...
..من با همین دستهایم استاد تاج را در حوض خانۀ خودش تغسیل کردم....
..استاد کسائی خاطرات زیادی از تلخی های زندان...و...اتهامات واهی سخن گفته که در فرصت مناسب خواهم نوشت...اینجا
حالا فقط برای همدلی با بازماندگان این استاد بی نظیر و جامعۀ هنر عکسهائی را همراه با شعری که در زمان حیات آن بزرگوار نوشته بودم تقدیم می کنم...
نادره نی زن به دل ما بزن
تا به شکوفائی رؤیا بزن
گرچه شکستند دل پاک تو
آن دل غمدیده به دریا بزن
نالۀ تو نالۀ دلهای ماست
تا بزنی داد دل ما بزن
چشمۀ جوشان هنر دست توست
خضر رهی باش و به صحرا بزن
حسن حسن نام حسن خود حسن
نائی خوش ذوق و توانا بزن
جای تو والاست به ملک هنر
تکیه بر آن مسند والا بزن
تا که نیستان زتو شیدا شود
خیمه به سرمنزل سودا بزن
از غم بی همدمی ات شکوه کن
عقده گشای همه دلها بزن
مرده زغم روح و دل وافی ات
یک نفس معجزه آسا بزن
این شعر در تاریخ 9/7/1370 در منزل استاد سروده و تقدیم حضرتش گردید
یادش گرامی...و....روحش شاد
هنرمندان و هنردوستان می خواستند هرکدام به نوعی با فاجعه اظهار همدردی کنند...من هم در کنار گروه سازهای بادی شهر گزبرخوار به مسجد سید آمدیم ..ولی به توصیۀ استاد شاه زیدی بدون اجرای برنامه وارد مسجد شدیم....
من سالها به منزل استاد کسائی رفت و آمد داشتم و معمولا در جلسات رسمی هنری هم با ایشان دیدار می کردم...علاوه بر آن بارها پیام و نامه های استاد شهریار را برایشان آورده و نوارهای این بزرگوار را به خدمت استاد شهریار می بردم...به غیر از این دیدارها گاهی در محفل خصوصی استاد منوچهر قدسی هم خدمت ایشان می رسیدم....
..استاد کسائی از بی مهری هائی که بر ایشان و سایر هنرمندان گذشته بود سخن می گفت....اما وقتی از مرگ استاد تاج اصفهانی سخن می گفت..اشک می ریخت...می گفت...
...وقتی استاد تاج را برای غسل به غسالخانه بردیم..اجازه تغسیل ندادند....و بعد دستانش را نشان می داد و می گفت...
..من با همین دستهایم استاد تاج را در حوض خانۀ خودش تغسیل کردم....
..استاد کسائی خاطرات زیادی از تلخی های زندان...و...اتهامات واهی سخن گفته که در فرصت مناسب خواهم نوشت...اینجا
حالا فقط برای همدلی با بازماندگان این استاد بی نظیر و جامعۀ هنر عکسهائی را همراه با شعری که در زمان حیات آن بزرگوار نوشته بودم تقدیم می کنم...
نادره نی زن به دل ما بزن
تا به شکوفائی رؤیا بزن
گرچه شکستند دل پاک تو
آن دل غمدیده به دریا بزن
نالۀ تو نالۀ دلهای ماست
تا بزنی داد دل ما بزن
چشمۀ جوشان هنر دست توست
خضر رهی باش و به صحرا بزن
حسن حسن نام حسن خود حسن
نائی خوش ذوق و توانا بزن
جای تو والاست به ملک هنر
تکیه بر آن مسند والا بزن
تا که نیستان زتو شیدا شود
خیمه به سرمنزل سودا بزن
از غم بی همدمی ات شکوه کن
عقده گشای همه دلها بزن
مرده زغم روح و دل وافی ات
یک نفس معجزه آسا بزن
این شعر در تاریخ 9/7/1370 در منزل استاد سروده و تقدیم حضرتش گردید
یادش گرامی...و....روحش شاد
علیرضا پوربزرگ وافی
15/6/2015...ترکیه
15/6/2015...ترکیه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر