۱۳۹۳ مهر ۸, سه‌شنبه

سفر سوقتی

........شاعرلرین اردو سونا یازدیم.......
خبر گلدی اردو قورور (اشیودر)
شاعرلرین حالین سورور( اشیودر))
بیرن تانیر بیرین دویور (اشیودر)
                   من تئز گئتدیم او گزگی یه قاریشدیم
                   شادلیقیلان کوسولمه دن باریشدیم
شکر آبی آرابانی گتیردی
شاعرلری مقصدینه یئتیردی
بو گزگی نی شادلیقیلان بیتیردی
                      بیزده گئتدوخ گزدوخ چالدوخ اوینادوخ
                      شعر اوخودوخ شوره گلدوخ قاینادوخ
(میحالیج جیک) (یورلیک چایی) (دییرمان)
(سوباشیندا) قایناخدا آب حیوان
قرآن دیه ن صفالی باغ رضوان
                        اورا گئده ن بهشتی آنلاییبدور
                        جنتین شوکتین اوردان آلیبدور
شلاله سی شیریل شیریل آخاردور
بولودلاری یاغیش توکه ن یاغاردور
من بیلمه دیم پاییزدی یا باهاردور
                            آنجاق اورا بیر بهشت بریندی
                             جانی سیجاق چشمه لری سریندی
منده گئتدیم شاعرلره قاریشدیم
شلاله تک آخدیم  باخدیم  ساریشدیم
دگیرمان دا بوغدا اولدوم داریشدیم
                              جنت ایچره یاشاماقی آنلادیم
                               بلبل اولدوم  چیچک لندیم   بانلادیم
اوردا گوردوم (اسالیمین) آیناسین
خلخال یولی آغاشلارین اویناسین
دئدیم سنین چشمه لرین قایناسین
                                هر یئر اولسون یاشیل  گوللی  آغاشلی
                                دنیا اولسون بیر بیرینه هاماشلی
کاشکی بوردا یاشاییشیم اولایدی
بیرجه اودام بیرجه ایشیم اولایدی
یئماق ایچون کسگین دیشیم اولایدی
                                   بویله اولسا هر یئر منه جنت دی
                                   اما بو سوز اوزون اوزون حسرتدی
بوردا منی گئجه گوندوز غم باسیر
یئنجی لی رم اوت توتورام دم باسیر
وطن آدی گلنده ماتم باسیر
                                   من حسرتم وطنیمی گورماقا
                                   گوزله ییره م کفنیمی گورماقا
آرزوم بودور بیرده گئده م تبریزه
بیر قاتیشم غملی ایله غمسیزه
بیر اوتورام دوستلاریلان دیز دیزه
                                   دیه م منیم دردیم غمیم وطن دی
                                   دنیا بویی هممیم غممیم وطن دی
علیرضا پوربزرگ وافی
30/9/2014
................................................................................................................
..........Gazgı sözü.......
 Habar galdı Ordu gurur (EŞYODER)
Şairlerın halin sorur (EŞYODER)
bırın tanır bırın duyur (EŞYODER)
 ben tez getdım o gazgı ye karişdım
şadliğı len küsulmeden barişdım
...................
(ŞAKAR ABY) arabanı getırdı
şairlerı magsedıne yetırdı
bu gazgını şadligı le bıtırdı
bizde getduk gazduk çalduk oynadık
şiir okuduk  şure gelduk gaynadık
.........
(MİHALİCCİK) (YURLİK ) çayı ( dagirman)
(su başinde) gaynek de (ab e heyvan)
(Gur an) deyen safali bağ e rizvan
ore geden beheştı anlayıbdur
cannatın şoketın orden alibdur
........
Şelalesı şiril şiril akardur
buludlerı yağmir töken yağardur
ben bılmedım payızdı ya bahardur
Ancak ora bır beheşt e barındur
canı sıcak akar suyı sarindur
.............................
bende getdım şairlere garişdım
şalale tek akdım bakdim sarışdım
degırmande büğda oldum darışdim
Cannat) ıçre yaşamagı anladim
bülbül oldum çiçeklendim banladım
.....
burde gordum(ASALİMın) aynasin
(HALHAL) yolu ağaşlerin oynasin
dedım senın bulaklerın gaynasın
her yer olsun yaşil güllı agaşli
dunya olsun bırbırıne hamaşli
....
kaşki burde yaşayışim olaydı
bırce oda bırce ışim olaydı
yemek ıçın kesgin dişim olaydı
böyle olsa her yer bene cannatdı
ama bu söz uzun uzun hasretdı
........
burde benı gece gündüz gam basır
yencı lı rem ot tuturem dam basır
vatan adı gelende matam basır
ben hasratem vatanımı görmağa
bekleyırim kafenımı görmağa
 arzum budur bırde gedem (TABRIZ) e
bır gatışım gamli  ıile gamsıze
bır oturam doslarıle diz dıze
deyem benım dardım ğamim vatadı
dünya boyu hammim ğammim vatandı
ali vafi....30.9.2014
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
.............................Safar sogatı.........
Ne gözel sevmeli aşir şelale
Ayagı çalirı hayat navası
katişip bülbülün nağmelerıne
akişi gedişi şirin sedası
.....
devresın alipdı uca ağaşlar
deye sen bu suya garavuldular
şoketli ağacler baş ayır suye
olmeye hapisi gara guldular
.......
bır teref çiçekler bir teref mive
deyesen bu lakan bağ e cenandı
cennet de olanmez bu yerden artık
nafası (Isa) dur (subaşi) candı
.....
deyesen (RABBIMZ) bu cema ate
açipdur cannatın genış kapisin
olmeye beheştı köçdürüp bura
verubdur bu yere eışin hapisin
.....
bır yande degırman fırlanir ancak
bır yande ALTİN tek büğda sare nır
(Yurlik) de çalirı varligin sazın
yaşil lik göy gibi yerde gorenır
......
ıstırem bu yurdun ısmin deyışem
(mihalcık ) demekden cannat sasleyam
(yurlikin)çayına yenı ad goyam
şoketli akana ızzat basleyam
.....
(RABBIMIZ)söz veren cannat burdedı
ne hoşdur biz galak bure katişak
yaşayak bu yerde cannat adıle
bısye nı oturek nagde yapişak
......
cannatı bunlare hedye verupdur
hoş olsun haline bu cam eyyetin
sormayın o tayde cannat var ya yok
bu tayde varızdı cannat e farın
ali vafı 30.9.2014
./////....////
سفر سوقتی.....
نه گوزه ل سویمه لی آشیر شلاله
ایاقی چالیری حیات نواسی
قاتیشیب بلبلون نغمه لرینه
آخیشی گئدیشی شیرین صداسی
.....
دوره سین آلیبدی اوجا آغاشلار
دیه سن بو سویا قراول دولار
شوکتلی آغاشلار باش اگیر سویا
اولمایا هامیسی قره قول دولار
....
بیرطرف چیچک دور بیر طرف میوه
دیه سن بو مکان بتغ جناندی
جنت ده اولانماز بو یئرده ن آرتیق
نفسی عیسادور (سوباشی) جاندی
....
دیه سن ربیمیز بو جماعته
آچیپدور جنتین گنیش قاپیسین
اولمایا بهشتی کوچدوروب بورا
وئروبدور بو یئره عیشین هامیسین
....
بیریاندا دگیرمان فیرلانیر آنجاق
بیریاندا آلتین تک بوغدا سره نیر
(یورلیک) ده چالیری وارلیقین سازین
یاشیل لیق گوی کیمی یئرده گوره نیر
....
ایستوره م بو یوردون اسمین دگیشه م
(میحال جیک) دئمه ک ده ن جنت سسله یه م
یورلیکین چایینا ینی آد قویام
شوکتلی آخانا عزت بسله یه م
...
ربیمیز سوز وئره ن جنت بوردادی
نه خوشدور بیز گله ک بورا قاتیشاخ
یاشایاخ بو یئرده جنت آدیله ن
نسیه نی اوتو ره ک نقده یاپیشاخ
....
جنتی بونلارا هدیه وئروبدور
خوش اولسون حالینا بو جمعیتین
سوروشما اوتایدا جنت وار یا یوخ
بوتایدا واریندی جنت برین
علیرضا پوربزرگ وافی
30/9/2014....

۱۳۹۳ مهر ۱, سه‌شنبه

خاطرات شهریار (5) قسمت آخر

در خانهء پدری ما رادیو و تلویزیون حرام بود.من فقط یک رادیو گوشی داشتم که به 5 ریال خریده بودم و آنرا دور از چشم پدر به ناودان فلزی حیاط خانه وصل کرده بودم وقاچاقی رادیو گوش می کردم.با این وصف تهیهء یکدستگاه ضبط صوت برایم به معضلی تبدیل شد.با تلاش فراوان یکی ازهمسایگان را پیداکردم که دستگاه ضبط صوت داشت وضبط صدایش درست کار می کرد. در روز موعود یک نوار کاست هم خریدم و به منزل استاد رفتم.
استاد با دیدن دستگاه ضبط از من خواست که این مطلب را ضبط نکنم ولی اصرار من باعث رضایت تلویحی استاد شد واستاد این بار بدون حس و حال وبا ملاحظاتی صحبت کردند که نه تنها به دل من بلکه  احساس کردم به دل خودش هم ننشست.
من با آنکه صدای شهریار را اول به منزل صاحب ضبط صوت بردم و آنها گوش کردند ولذت بردند و از من خواستند هر وقت به منزل استاد می روم ضبط آنها را بازهم ببرم با این حال از صحبتهای استاد راضی نبودم.
بالاخره در یکی از دیدارها از استاد درخواست کردم که بقیهء ماجرا را بی حضور ضبط صوت تعریف کنند و استاد قبول کردند.
متن زیر تلفیقی از دو صحبت استاد است که تقدیم می کنم و باز می گویم نواقص نوشتاری به گردن من است.
استاد مثل همیشه سیگار اشنو دیگری روشن کردند و اینگونه سخن آغاز فرمودند:
...من وقتی به نیشابور رسیدم. ابتدا دلم خوش بود که درکنار مزار عطار نیشابوری وخیام وخیلی از اهالی هنرآرام می گیرم و روزهای اول به همین صورت بود. پس از چند روز این کارها تکراری و ابهت وتاثیر ش کم شد.ودرد تنهایی و شکست بر وجودم رخنه کرد. این ایام برای من چنان سخت شد که خدمت کمال الملک رفتم و این بار برخلاف دیدارهای قبلی از ایشان تقاضای کمک کردم که  از مسئولین امر درخواست کنند که مرا به تهران برگردانند.کمال الملک با یک جواب منطقی به من فهماند که خودش تبعیدی ست و اختیاری ندارد.از آن لحظه به بعد زندگی در نیشابور برای من تلختر شد.و این شهر معتبر با همهء داشته هایش برایم حکم زندان (نای) مسعود سعد سلمان را داشت.
تلخی روزگار من هر روز بیشتر می شد ومراجعه مکرر و مداوم به کلانتری هم از همه اش بدتر بود.من عشق گمشده ام در تهران بود و دلم برای باغ بهجت آباد پرپر می زد.
تنها حاصل این تبعید تلخ و زجرآور فرصت فراوانی بود که داشتم وبه تکامل اندیشه ام می پرداختم. هر چند این کار به قیمت از دست دادن فرصت جوانی ام بود.من در این غلیان اندیشه ها حتی خودم را متقاعد کردم که دیگر نیاز عشق مجازی به ثریا هم ندارم.و تنها آرزویم رسیدن به دنیای ماورائی بود که در ذهنم برای خودم ساخته بودم.
بالاخره در تهران فعل و انفعالات حکومتی پیش آمد و رضاشاه به جزیرهء موریس تبعید شد و من هم بدون اجازهء کلانتری نیشابور به تهران برگشتم.
اولین قبله گاهم بهجت آباد و کافهء مخصوص آنجا بود.خیلی چیزها عوض شده بود.حتی باید بگویم که تهران عوض شده بود. نگاهی به محل پینه دوز انداختم از او نشانه ای نبود.صاحب کافه را در نگاه اول نشناختم همانگونه که او هم مرا نشناخت.بعد از دقایقی سر صحبت را باز کردم. وقتی صاحب کافه مرا شناخت مرا به گرمی در آغوش کشید و قطره اشکی از چشمانش سرازیر شد.من ازنوع  مهربانی اومتوجه شدم که اتفاقی برای ثریا افتاده است. هرچه در این مورد سوال کردم اظهار بی اطلاعی کرد. از دوستان قدیم هم کسی را پیدا نکردم که از او در مورد ثریا سوال بکنم.تصمیم گرفتم در آن اطراف خانه ای اجاره کنم و اتاقی در طبقهء دوم بنایی کهنه که پر از مستاجر بود اجاره کردم. بعد از ظهر به طرف دروازه غار رفتم. آنجا هم جولانگاه جوانان شده بود وتعداد کمی از دوستان قدیمی مانده بودند.با این اوضاع تنها پناهگاه من همان کافهء بهجت آباد بود.
یک روز در کافه مشغول خوردن نوشیدنی بودم که دختر بچه ای وارد ومستقیم به طرف من آمد و پس از یک سلام دلنشین گفت: مامانم با شما کار دارد.من دستی به سر آن دختر کشیدم و گفتم: دخترجان اشتباه گرفتی.دختر لحظه ای از کافه بیرون رفت و دوباره برگشت و گفت: آقایی مامانم با شما کار دارد.من از کافه بیرون آمدم و خانمی چادری را دیدم که در کنار دیوار ایستاده است.و صورتش معلوم نیست.آن خانم با همان چهرهء پنهان گفت:سلام......
باشنیدن این صدا زانوانم لرزید...سرم گیج رفت....تعادل خود را از دست دادم....این صدا صدای ثریا بود...انگار باغ بهجت آباد گلوله ای شد و بر سر من خورد.خودم را به کنار دیوار کشیدم و دستم را هایل کردم که به زمین نیفتم. ثریا بخشی از چهره اش را باز کرد. خودش بود با همهء زیبایی ها و نجابتش...اما کمی پیر شده بود.و چهره ای زرد داشت.
من برای گفتن به ثریا به اندازهء 7 سال که نه بلکه به اندازهء تمام عمرم حرف داشتم ولی در آن لحظه زبانم بند آمده بود.می خواستم بگویم چرا آن شب به محل قرار نیامدی ؟ می خواستم بگویم که در این 7 سال روزی 70 بار می مردم و زنده می شدم. می خواستم خیلی چیزها بگویم..... ولی زبانم قدرت چرخیدن در دهان خشکم را نداشت.
ثریا شروع به صحبت کرد ولی من ذهنم آنچنان مشغول افکار و کلام ناگفته ام بود که چیزی نمی فهمیدم .می خواستم بگویم چرا دل مرا در آن شب سوزاندی؟ چرا...چرا..چرا... ولی اصلا یارای سخن نداشتم.او حرف می زد و من بدون آنکه متوجه کلام او بشوم در ذهنم برای خود جمله می ساختم.....نمی دانستم که باز هم دوستش دارم یا نه..در یک برزخ ناشناخته افتاده بودم که حتی خودم تکلیف خودم را نمی دانستم....تنها جمله ای که شنیدم این بود>>>
(من با پسرعمو ازدواج کردم. این هم دخترمه).بعد دخترش را با نوازش به کنار خود کشید.
در یک لحظه هر چه حس عاطفی برایش باقی گذاشته بودم از بین رفت . واز این که جمله ای بگویم منصرف شدم. ثریا در ادامه گفت: اردواج من به زور مادر و اجباری بود .تو اگر بخواهی من طلاق می گیرم و با تو ازدواج می کنم.....
نمی دانم چطور شد که بی اختیار قفل دهانم باز شد و گفتم:
شیر از آبشخور روباه آب نمی خورد....
و بی آنکه منتظر جواب او باشم. آن محل را ترک و به دروازه غار آمدم.
در دروازه غار هم یاران همدل و قدیمی نبودند. آنجا هم احساس غریبی می کردم.بالاخره فهمیدم که دوستان قدیمی کافه را عوض کرده و به میدان فردوسی آمده اند. از آنجا بیرون آمدم وبه طرف میدان فردوسی آمدم و محل جدید را پیدا کردم. در راه این بیت از شاعری که نامش یادم نیست به مغز من می دوید
نیست همدردی که پیش او تهی سازم دلی
می روم تا گریه ای بر تربت مجنون کنم
......
سعی کردم که مدتی در آن محل ظاهر نشوم ولی همدل من در آن کافه بود. هم او بود که بعد از ملاقات ثریا به کنار میز من آمد و گفت که از همه چیز اطلاع داشته ونمی خواسته با گفتن آن مطالب مرا نا راحت کند.و باز او بود که خبر داد در چند روز غیبت من ثریا مرتب  سراغ مرا می گرفت.
وقتی از کافه خارج شدم در راه منزل احساس کردم که یک نفر تعقیبم می کند.فکر کردم از طرف پسر عمو حتما یک نفر مامور شده مرا از بین ببرد.به همین خاطر مسیرم را عوض کردم و از راه های غیر معمول به منزل آمدم. با خود می گفتم که حتی اگر کسی مرا تعقیب هم می کرد دیگر مرا گم کرده و راه خانه ام را بلد نیست.درب خانهء ما به خاطر تعدد مستاجر همیشه باز بود.من وارد حیاط وسپس وارد اتاق شدم.و چراغ گردسوز را روشن کردم.هنوز روشنایی چراغ کاملا منتشر نشده بود که دستی به پنجرهء اتاق خورد. با احتیاط جلو آمدم وگوشهء پرده را کنار زدم.شبح زنانه ای در پشت پنجره بود که به من اشاره می کرد پنجره را از طرف ایوان باز کنم.من در سایه روشن چراغ تشخیص دادم که ثریاست.از باز کردن در امتناع کردم و گفتم:برو سر زندگیت...
او جملهء دیگری گفت که نفهمیدم ولی من در ادامه گفتم: من دیگر عشق زمینی نسبت به تو ندارم.من از عشق تو یک عشق الهی گرفته ام ونمی خواهم آنرا از دست بدهم.
ولحظه ای بعد صدای مردی را شنیدم که می گفت:زن بیا بریم خانه ...دخترمان منتظر است... و دست او را گرفت و با خود برد...
آن شب تا صبح نخوابیدم .کابوسهای وحشتناک خیالهای جور و ناجور و اندیشه های خام و پخته مغزم را پر کرده بود. خوابم نمی برد. ناگهان به یاد اولین دیدار بعد از تبعیدم با ثریا افتادم که برای خود جمله های سوالی درست می کردم و چرا.. چرا می کردم که ناگاه طبع شعرم گل انداخت و مداد را برداشتم و این غزل را ساختم:::
آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا
نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا
و به یاد 7 سال جوانی از دست رفته در نیشابور هم این بیت را نوشتم:
  نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا
و برای جواب این جمله که گفت حاضرم طلاق بگیرم با تو ازدواج کنم این بیت را نوشتم
عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست
و مصرع دومش را به انتظار در باغ بهجت آباد پیوند زدم
من که یک امروز مهمان توام فرداچرا
 و پس از لحظه ای مکث گفتم: شاید او حریف راه من در مراحل بعدی نمی شدو گفتم:
شهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر
این سفر راه قیامت می روی تنها چرا
من فردای آنروز به سر کار که در ثبت و اسناد بود ودلیل استخدام من خط خوشم بود نرفتم.حوصلهء بیرون رفتن را هم نداشتم. آنروزها مثل الان یخجال و این امکانات نبود من هم لقمهء نان  بیاتی از ته سفره پیدا کردم و خوردم
نزدیکی های ظهر بود که این بار درب اتاق زده شد. در را بازکردم.مردی از من اجازه خواست داخل شود و قبل از آنکه من جواب بدهم وارد شد. مشکل من نامرتب بودن اتاق بود که فورا لحاف و تشک را جمع کردم و جایی برای نشستن این مهمان ناخوانده درست کردم..او خودش را معرفی کرد . فهمیدم که شوهر ثریاست. من او را فقط دورادور دیده بودم .وقتی به منزل ثریا می آمد تبختر و غرور خاصی داشت ولی احساس کردم با رفتن رضاشاه یال و کوپال او هم ریخته است. او ملتمسانه صحبت می کرد.می گفت منظورش از به زندان اندختن من کشتن من نبود. فقط می خواست من از ثریا دور باشم تا او بتواند با او ازدواج کند. نگاهی به صورتش انداختم. این همان شخصی بود که 7 سال دربه دری و تبعید من به نیشابور را رقم زد.اولین حسی که به من دست داد حس انتقام بود.شاید هم قصدی برای حرکت کردم. ولی یک حس درونی به من گفت که تو 7 سال دربه دری کشیدی و به این مقام روحی رسیدی. حالا می خواهی آنرا فدای انتقام بکنی؟با خود گفتم : تو شهریاری تو رسالت دیگر داری تو که نباید عفو را رها کنی و به انتقام بیندیشی.(در عفو لذتی ست که در انتقام نیست).تو مرید مولا علی هستی.تو فرزند زهرایی...اینها را گفتم و نگاهی به صورتش انداختم.احساس کردم شرم از صورتش می بارد.گفتم: گذشته را فراموش کن. من ترا بخشیدم.
نگاهی از استیصال به صورتم انداخت و گفت:
من مردانگی و نجابت ترا دیدم.من از ملاقاتهای ثریا با شما اطلاع داشتم.حتی به این هم فکر کردم که ثریا را طلاق بدهم که زن تو شود. ولی تو گفتی شیر از آبشخور روباه آب نمی خورد.تو گفتی که دیگر نیاز دنیوی به ثریا نداری.حالا می خواهم با من به منزل ما بیائی و ثریا را نصیحت بکنی که به فکر من و بچه اش باشد.تو می توانی مشکل ما را حل بکنی.او علاقه اش را از زندگی و حتی بچه اش بریده و مدتی ست که انگیزه ای برای زندگی ندارد.
وقتی این حرفها را شنیدم. اول باخودم گفتم که این آقا چقدر پررو تشریف دارد که هم عشق مرا از من دزدیده و هم می خواهد مرا واسطهء آشتی با همسرش که عشق و دلیل زندگی من بود بکند.بعد لحظه ای فکر کردم.با خود گفتم: این بدبخت به من پناه آورده و رسم درویشی نیست که او را دست خالی بفرستم. به او گفتم:
فردا غروب بیا دنبالم با هم برویم خانهء شما....
او از من تشکر کرد و رفت و مرا دوباره با عالمی فکر و خیال تنها گذاشت.من واقعا نمی دانستم که به ثریا چه باید بگویم.درست است که من از عشق مجازی او به عشق حقیقی رسیده بودم ولی قرار نیست که او هم مثل من باشد .او باید به اندازهء وسعت خیالش بیندیشد و عمل بکند. همین که بتواند فرزندش را درست تربیت کند شاید اوج عرفانش باشد. هر کس سالک راهی ست که باورهایش برای او باز می کند.
من برای آنکه جملات تاثیرگذاری به ثریا بگویم خیلی فکر کردم. حتی تصمیم گرفتم از خودم چهرهء بدی به او معرفی کنم که دست از من بردارد و به فکر زندگی اش باشد. بالاخره غروب شد وشوهر ثریا آمد و باهم به منزل او رفتیم. من در یک برخورد معمولی صلاح در این دیدم که آخرین شعرم را برای او بخوانم
آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
وقتی این شعر را خواندم احساس کردم که همهء مشکلات تمام شد.آنشب شامی را که ثریا پخته بود و الحق خوشمزه بود خوردیم و من به منزل خود برگشتم.
بعد از آن روز چند بار هم شوهر ثریا به دنبال من آمد و به منزلش رفتیم و تخته نرد بازی کردیم. من برای فرار از این لحظه ها منزل خود را عوض کردم ولی شوهر ثریا آنجا را پیدا کرد و به دنبال من آمد.وبه منزل او رفتیم.
ثریا مریض شده بود و دکتر و درمان هم چاره سازش نشد.او هر روز ضعیف و ضعیف تر و زرد تر می شد. من مدتی از او بی خبر بودم تا اینکه یکروز صاحب کافهء بهجت آباد خبر مرگ او را به من داد .فردای آنروز به همراه کاسبهای محل بهجت آباد به مسجد میدان ژاله رفتیم. مردم با دیدن من های های گریه کردند. مداح خواندنش را قطع کرد و من پشت تریبون رفتم و فقط یک مصرع مرثیه خواندم:
آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
از فرط گریهء حضار وهای های گریهء من مجلس مختومه اعلام شد. من دم در مسجد شوهر ثریا را در آغوش کشیدم و به او تسلیت گفتم و او هم در کمال تعجب به من تسلیت گفت.
استاد بعد از گفتن این جمله شروع به گریه نمود و لحظه ای بعد اشک چشمانش را پاک کردو خطاب به من گفت:
اگر یوسف از پاکدامنی عزیز مصر شد من هم از پاکدامنی شهریار ملک سخن شدم.
من لحظاتی غرق عمق کلمات شهریار شدم.شهریار هم برای دقایقی به اندرونی رفت و برگشت. من یک سوال برایم بی جواب مانده بود و شاید وقت این سوال نبود با این حال گستاخی کردم و گفتم:
 استاد چرا بعد از بازگشت به تهران درس پزشکی را ادامه ندادید که دکتر شوید.
شهریار نگاه سبکی به من انداخت و گفت:
اگر دکتر می شدم شهریار نمی شدم
پایان
اشاره: تا آنجا که من متوجه شدم در زندگی عاشقانهء شهریار دو (ثریا) و جود داشت. من برای اطمینان این سوال را از هادی شهریار هم پرسیدم و ایشان تایید کردند

۱۳۹۳ شهریور ۳۱, دوشنبه

خاطرات شهریار 5/2


هنوز کاملا غروب نشده بود که به باغ بهجت آباد رسیدم.این بار به جای محل همیشگی کمی دورتر و با احتیاط در پشت درختان پرسه می زدم و چشمم به محل قرارمان بود.نمی دانم زمان به سرعت می گذشت یا به کندی. هرچه بود برایم بسیار آزار دهنده بود .هر لحظه که می گذشت فکر جدیدی به سرم هجوم می آورد..باخود می گفتم..حتما پینه دوز به خاله خبر نداده است .بعد خودم جواب می دادم .پینه دوز که نمی دانست قرار ما در باغ بهجت آباد است.حتما او به خاله خبر داده است.ممکن است که خاله نتوانسته به ثریا خبر بده.بعد خودم جواب می دادم که خاله مرا مثل بچه اش دوست داشت و از عشق من و ثریا هم با خبر بود. پس حتما خاله خبرداده است.بعدبا خود می گفتم حتما پسرعموی ثریا مانع از آمدن او شده است و خودم جواب می دادم ثریا که در آن تنگنا توانسته بود سراغ ملک الشعرا برود پس آنقدر زرنگ است که این آخرین دیدار را برایم فراهم کند. بعد دوباره می گفتم نکند خود ثریا نخواسته به این دیدار بیاید و آتش می گرفتم. این افکار تا صبح با من بودند ولحظاتم با خوف و رجا جریان داشت تا اینکه صبح رسید و فهمیدم ثریا دیگر نخواهد آمد.من هم با دلی شکسته و با لشکری اندوه و یاس به سمت نیشابور حرکت کردم.
استاد لحظه ای توقف کرد. احساس کردم می خواهد جلو اشکهایش را بگیرد و مرتب پک به سیگار می زد.برای اینکه فضای موجود را بشکنم گفتم:ببخشید استاد برای آن شب شعر خاصی نسرودید؟
استادنگاه خشمگینانه ای به من کرد و گفت: از تو بعیده این سوال را بکنی تو مگر شعر(بهجت آباد خاطره سی) را نخوانده ای؟ گفتم: استاد من این شعر را از حفظم. گفت بخوان..من شروع کردم:
اولدوز سایاراق گوزله میشه م هر گئجه یاری
گئج گلمه دور یار ینه اولموش گئجه یاری
گوزلر آسیلی یوخ نه قارالتی نا ده بیر سس
باتمیش قولاقیم گور نه دوشورمکده دی داری
بیر قوش آییغام سولی یه رهک گاهدان ای ییلده ر
گاهدان اونا دا یئل دیه لای لای هوش آپاری
یاتمیش هامی بیر آللاه آییخدی داها بیر من
منده ن اشاقی کیمسه یوخ اوندان دا یوخاری
قورخوم بودی یار گلمه یه بیرده ن یاریلا صبح
وقتی به اینجا رسیدم صدای های های گریهء شهریار بلند شد. من خواندن را متوقف کردم. استاد فرمود: باغریم یاریلار صبحوم آچیلما سنی تاری... ودر ادامه گفت: یاریلدی واللاه.
و باز کثل کودک معصوم با صدای هق هق شروع به گریه کرد.لحظه ای بعد رو به من کرد و گفت: ادامه بده.من بقیه ء شعر راهم ادامه دادم:
دان اولدوزی ایسته ر چیخا گوز یالواری چیخما
او چیخماسا دا اولدوزومون یوخدی چیخاری
گلمه ز تانیرام بختیمی ایندی آغارار صبح
قاش بیله آغاردیقجا داها باش دا آغاری
عشقین کی قراریندا وفا اولمیه جاقدور
بیلمه م کی طبیعت نیه قویموش بو قراری
سانکی خوروزون سون بانی خنجردی سوخولدی
سینه م ده اورهک وارسا کسیب قیردی داماری
ریشخندیله قیرجاندی سحر سویله دی دورما
جان قورخوسی وار عشقین اوتوزدون بو قماری
اولدوم قاراگون آیریلالی اول ساری تئلده ن
بونجا قاراگونلردی ائده ن رنگیمی ساری
گوز یاشلاری هر یئرده ن آخارسا منی توشلار
دریایه باخار بللی دی چایلارین آخاری
از بس منی یاپراق کیمی هجرانلا سارالدیب
باخسان یوزونه سانکی قیزیل گولدی قیزاری
محراب شفقده اوزومی سجده ده گوردوم
قان ایچره غمیم یوخ اوزوم اولسون سنه ساری
عشقی واریدی شهریارین گوللی چیچه ک لی
افسوس قضا ویردی خزان اولدی باهاری
من وقتی این شعر را می خواندم گاهی به صورت استاد نگاه می کردم و حس می کردم که استاد با مرور این شعر به آن روزها و حس ها برگشته ودر آن لحظات عاشقانه سیر می کند. گفتم: استاد این شعر را خیلی از خوانندگان باکو خوانده اند.گفت: می دانم ولی الان که تو خواندی من حس بهتری نسبت به شعر پیدا کردم. گفتم: استاد دلیلش این است که خود شما به آن لحظات پیوستید.
من نظرم این یود که شهریار از آن فضای غمگین خارج شود و بحث را منحرف می کردم .به همین دلیل گفتم:
استاد افسوس که این شعر با این احساس به قول خود شما به فارسی برگردانده نمی شود.
استاد سرش را بالاگرفت و مستقیم به چشمان من نگاه کرد گفت:
اتفاقا من همین شعر را باهمین حس و حال به فارسی هم نوشته ام.
من که نظرم رها کردن ذهن استاد از آن فضای غم آلود بود ناخواسته دوباره استاد را وارد آن فضا کردم.استاد نگاه دیگری به من انداخت و گفت:من این شعر را برای کسی نخوانده ام ولی امشب برای تو می خوانم و به طرف پستو رفت و با دقایقی تاخیر و طولانی به اتاق برگشت و این شعر را با صدای خودش خواند
.........خاطرهء بهجت آباد....
بهجت آباد است شب نینه ست و من چشم انتظار
انتظاری آخرین کز آخرین دیدار یار
قدرتی پا در میان آورده پر خوف و خطر
سرنوشت مبهمی ما هر دو را در انتظار
گر بیاید بهر تودیع و وداع آخری ست
ورنه بگذشته ست کار از کار بخت نابکار
اشکریزانند و با من هم خدا حافظ کنان
بهجت آباد و لب استخر واین زیر چنار
هیکلی در جنب و جوشم روی پایی بند نه
آهنم گو آب گشت وزیبقی شد بیقرار
توده های ظلمت شب روی هم انباشته
شانه هایم زیر بارسرب گوئی در فشار
برگریز آخر پائیز و در بیرون شهر
سوزن سرما سر و صورت گزد چون نیش خار
من سگ هارم گزیده سردی ام احساس نیست
دوزخی غار هجرانم که اقلیمی ست حار
موج استخر از سیاهی گو سپاهی آهنین
در هجوم است و شبیخون با من این فوج سوار
جز خدا و اختر و من چشم کس بیدار نیست
چشم اختر نیز هم سنگین خواب است و خمار
گه بنالد مرغکی یعنی که بیدارم ولی
در زمان خسبد به لالای نوای جویبار
هیکل نحس درختان سد راه هر امید
کاجها گوئی عبوسانند و برج زهرمار
روح شبگردم جهان در می نوردد کو کجا
راه بیرون جستن از این خیره غار تنگ و تار
التماس چشم وگوشم از زمین و آسمان
یک شبح یا یک صدای پائی از آن گلعذار
گوش با اصواتم آمیزد بسان ضبط صوت
چشم در اشباحم آویزد بسان گوشوار
یک دو بار از ره سیاهی آمد و بگذشت و رفت
غیر نومیدی نبودش با دل امیدوار
آتشی در خرمن هستی من افتاده بود
تا برآرد روزگار از روزگار من دمار
اهتزاز برگها بود و نوای ساز دل
از عزاداران عشق و سوگواران بهار
من چو غواصی که ناگه رفته در کام نهنگ
یا کسی کاو خود زده ناگه به آبی بی گدار
صبح دیروزم گشاوده پا به دژبانی ز بند
صبح فردا نیز باید بندم از این شهر بار
بایدم بیرون شد از این شهر و یکجا دست شست
از همه چیز جهان چونانکه از یار و دیار
چند روزی بیش تا پایان تحصیلات نیست
حاصل یک عمر کشت و کار می ورزد به بار
از همه جانسوزتر فکر پدر مادر که هست
چشمشان در راه و روز و شب کنند از خود شمار
وه چه تاریخی ترین شب می گذارد عمر من
تا که توفانی ترین یادی بماند یادگار
تیره توفانی که گر بر کوهساران بگذرد
باز نگذارد بجز خاکستری از کوهسار
در پناه شب امید آخرین دیدار هست
پای دار ای صبح و ما را در پناه شب گذار
ای سحر امشب خدا را پرده از رخ وا مگیر
وا مگیر این آخرین امیدم از دیدار یار
کوکب صبحی گرفتم سازگار و سر به زیر
چون کنم با کوکب بختی چنین ناسازگار
غرقهء غرقاب و دارم دست و پائی می زنم
بی فروغ از هر کران و ناامید از هر کنار
گه به جانم آتش تحمیل تسلیم و رضاست
گه به مغزم برق فکر انتقام و انتحار
داشت برسر می زد از جوش و جنونم موج خون
سر به سوی آسمان شد ناگهم بی اختیار
کای به میعاد کتاب خود به مضطرین مجیب
بیش از این است انتظار اضطراب و اضطرار
ناگهان اغمائی و سیری و رویائی شگفت
وا شدم چشم وستون صبر دیدم استوار
گوئی از دنیای دیگر گفته بودندم به گوش
شرط برد عاقبت راباخت باید این قمار
گر طمع داری حیات جاودانی سربلند
چند روز خاکیان گو سر به زیر و خاکسار
آخرین بانک خروس از طرف باغی شد بلند
در جگرگاهم خلنده خنجری بد آبدار
فرصت یکبار دیدن نیز با این دست باخت
طالعم این پاکباز بدقمار بدبیار
آسمان دیدار آخر نیز کرد از من دریغ
تا کند سوز و گدازم سکه ای کامل عیار
صبح با چشمی دریده گفت دیگر جیم شو
کاز الف اینجا به گوش آویزه سازد چوب دار
نیشخند صبح بی انصاف گوئی صاعقه ست
آخرین امیدم از وی خرمنی شد تار و مار
خود به محراب شفق در سجده دیدم غرق خون
مقتدا با پیشوا و خرمن هستی نثار
سر فکندم پیش و رفتم رو به سوی سنوشت
ورد آهم دم به دم (ای روزگار ای روزگار)
زی کمال الملک هم رفتم که شاید او کند
رخصت برگشت را فکری به حال این فکار
لیکن او را با دلی بشکسته تر دیدم که گفت
کل طبیب ار بود باری سر نبودش پنبه زار
کم کم آن عشق مجازم چون جنین شد بار دل
روح از آن یکچند چون آبستنانم در ویار
تا که عشقی آسمانی زاد از آن دل چون مسیح
کاز دم روح القدس می داشتندش باردار
تاج عشق آری به خاکستر نشینان می دهند
هر گدای عشق را (حافظ) نخواند (شهریار)
وقتی استاد این شعر را می خواند احساس می کردم زمان را شکسته و در آن ایام سیر می کند.
من هم ظرفیتم تمام شد و از استاد خواستم بقیهء ماجرای این عشق مقدس را به جلسهء بعدی موکول کند.تصمیم گر فتم برای جلسهء بعد دستگاه ضبط صوت تهیه کنم و سخنان استاد را ضبط کنم
..................................................
 

یک اتفاق عجیب


......یک اتفاق عجیب......
می گفت 4هزار لیر به وکیل داده و کیس مسیحیت گرفته است......بعد از مصاحبه اصلی روز شماری می کرد که جواب مثبت بگیرد. بالاخره جواب آمد ولی جواب ردی!!!!
به سراغ وکیلم رفتم.وکیل از من پرسید:
گفتی که غسل تعمید شدی؟
در جواب وکیل : گفتم بله گفتم(ولی نگفتم که 50 لیر هم بابت غسل تعمید دادم و برگه گرفتم.
وکیل": گفتی که دو سال است هم در جلسات یکشنبه ها و هم در جلسات جوانان سه شنبه هاشرکت می کنی؟
در جواب گفتم :آری گفتم
گفتی من دیگر ایمان دار شده ام و وظایف شرعی مسیحیت را انجام می دهم؟
گفتم :آری... وحتی این را هم گفتم که اسمم را عوض کرده و نام مسیح را برگزیده ام.
وکیل پرسید:دیگر چه سوالی از تو کردند؟
گفتم :یک سوال ساده و من هم فورا جوابش را دادم.
وکیل گفت: آن سوال ساده چه بود؟
گفتم: از من نام پیامبر مسیحیت را پرسیدند.
وکیل: شما در جواب چه گفتی>؟
گفتم : این که خیلی ساده بود در جواب مسئول یو-ان گفتم. نام پیامبر دین مسیحیت حضرت موسی ست....
وکیل گفت: به خاطر همین رد شدی.
گفتم یعنی چه خانم وکیل یاللاه 4 هزار لیر مرا پس بده.
وکیل گفت: اول برو نام پیامبرت را یاد بگیر.بعد بیا
حالا منتظرم روز یکشنبه به کلیسا بروم ونام پیامبر مسیحیت را یاد بگیرم...بلکه بتوانم پولم را از وکیل ترک پس یگیرم.....
.......................
این یک اتفاق حقیقی و راستینی بود که من با نقل قول از خود پناهنده در اینجا نوشتم......تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل
علیرضا پوربزرگ وافی
12/8/2014 ترکیه

دیدار اتفاقی




.....دیدار اتفاقی....
.......در قیزیلای آنکارا دیدمش.به راحتی قدم می زد ومعلوم بود نگرانی ای ندارد.به طرفش رفتم و سلام وعلیکی بین ما رد وبدل شد.گفتم ماشاللاه رنگ و روت هم باز شده ولباسهای شیک پوشیدی.گفت :آره مدتی ست کار می کنم ودیگر دلواپسی ندارم ندارم...ندارم.گفتم خیلی خوب شد که کار پیدا کردی.حالا چکار می کنی؟گفت در بار(کاباره) کار می کنم.کار خوبی برای من نیست ولی از ناچاری پذیرفتم.گفتم: بهنام جان اینجا که برای من و تو معاونت ریاست جمهوری که نمی دهند.باید کار سیاه کنی وروزگار بگذرانی...گفت راست میگویی.ولی برای شخص من که تاامروز لب به مشروب نزده ام سخت تراز دیگران است.گفتم آنروزها که باهم (هم پانسیون) بودیم نماز می خواندی.قرآن داشتی و گاهی می خواندی.حالاچی؟گفت:من در بار گاهی استفراغ مشتریان مست ومی زده را پاک می کنم .اصولا طهارت درست وحسابی ای ندارم و حتی نمی توانم نماز بخوانم.گفتم تو که خیلی مقید بودی چطور شد همه را رها کردی.گفت:کارم اینجوری ایجاب می کند.گفتم:پس حتما کلیسا هم میری؟گفت کلیسا نمی روم ولی در کلاسهای ایترنتی کلیسا شرکت می کنم.گفتم :پس بفرما مسیحی هم شده ای؟ گفت:الان تنها دینی که به پناهنده ها کمک می کند مسیحیت و کلیساست.چرا من از این امتیاز استفاده نکنم.گفتم :صاحب اختیاری بهنام جان.گفت"راستی تو هنوز مسیحی نشده ای؟ گفتم نه داداش برای من همین اسلامی که بدبختانه این همه بدنام شده کافی بود.الان همه به ما به چشم داعشی نگاه می کنند.در صورتی که من اسلام را به حسن خلق می شناختم نه با این همه خشونت مرگبار و مخوف.گفت:اگر یک دفعه خواستی مسیحی بشوی به من اطلاع بده که یک کشیش خوب سراغ دارم.گفتم :حتما جنس دعاهایش هم مرغوب است: گفت:آره به مولا... گفتم :لازم نیست به مولا قسم بخوری.تو به مسیح بازیافته ات قسم بخوری کافی ست.گفت: هنوز شعر می گویی: گفتم من زندگی ام شعر است حتما در فرصت های مناسب شعر می گویم.گفت : میشه یک شعر هم به حال و روز من بگویی؟ گفتم: چه حال و روزی؟ گفت: این که من به عمرم لب به مشروبات الکلی نزده بودم و حالا در میخانه کار سیاه می کنم.
با شنیدن این حرف یاد یک شعر قدیمی افتادم.قبل از آنکه شعر را برایش بخوانم پرسیدم: چرا امروز سرکار نرفتی؟ گفت:میدونی که الان ماه رمضان است و صاحب بار ما آدم مذهبی ست . دستور داده تا افطارکافه بسته باشد وبعد از افطار کار می کنیم. من هم یکساعت دیگر می روم تا میزها را برای مشتریان بعد از افطار آماده کنم..گفتم : دست شما درد نکند.گفت:شعر چی شد:گفتم: یک شاعر قدیمی می فرماید
....منی(مرا) که نام شراب از کتاب می شستم.....زمانه کاتب دکان می فروشم کرد.
او از من خواست شعر را تکرار کنم و من چند بار برایش بازخوانی کردم.پس از آنکه کمی شعر را فهمید گفت: به خاطر این شعری که برایم خواندی دوست دارم با هم بریم کافهء ما و به سلامتی تو و آن شاعر یک پیک آتیلا بزنیم.گفتم: آتیلا دیگر چیه؟ دست مرا گرفت ودر حالی که به شدت می کشید گفت: بیابریم نشانت بدم.دستم را به سختی از دستش بیرون کشیدم وگفتم:
در صلات ظهر ماه رمضان...به میخانه برویم و شراب یا به قول تو(آتیلا) بخوریم ::: لابد بعد از آن هم از من دعوت می کنی که همراه تو تا کلیسا هم بروم....
این را گفتم.و از او فاصله گرفتم.در حالی که از او دور می شدم با صدای بلند گفت: راستی در کلیسای ما غسل تعمید هم مجانیه.هروقت خواستی بیایی خبرم کن.وقتی صورتم را به طرف او برگرداندم پایم به مانعی برخورد وبا صورت به زمین افتادم.بهنام به طرف من آمد ومرا بلند کرد و نگاه شرمگینانه ای به من انداخت.من در حالی که خون زخم صورتم را پاک می کردم گفتم:
ما در عصری زندگی می کنیم که همهء ادیان ضرر می رسانند. این هم از ضرر دین تو...
اینرا گفتم و به سرعت از آن محل دور شدم
.پایان
علیرضا پوربزرگ وافی

جفا


Unlikeبا این جفا که در دل دل جا نمی شود
ایوب هم صبورتر از ما نمی شود
تمکین نموده ایم ولی زین جفا و جور
آرامشی به خانه مهیا نمی شود
از پا فتاده ایم و پناه عصا و چوب
دیگر برای راهروان پا نمی شود
اینجا اگر خطای کسی برملا کنی
منفورتر ز کار تو پیدا نمی شود
حتی اگر برای خدا ربنا کنی
مقبول طبع حاکم اینجا نمی شود
باید که بت پرستی خود را نشان دهی
ورنه پلاک دین به تو اعطا نمی شود
هرشب هزار دست برآید ز آستین
تا بشکنند آنکه به بد تا نمی شود
صد وعده داده اند ولی پوچ و خالی است
حق خواستن به عجز و تمنا نمی شود
امروز هرچه هست بود تیره و سیاه
گو تیره دل شبی ست که فردا نمی شود
اما ورای هرشب تاریک روشنی ست
شب هم حریف صبح مصفا نمی شود
ای شمع ها به جنگ سیاهی علم شوید
بهتر از این به عرصهءهیجا نمی شود
علیرضا پوربزرگ وافی
Unlike
 ·  · 

حسن او را جمال ماه نداشت




یک غزل قدیمی.....
وقتی این غزل را در جلسات انجمن های ادبی تهران خواندم بیش از 20 شاعر برآ« نظیره گفتند . ولی در نهایت همه اعتراف کردند این غزل من برتر از شعر خود آنهاست.....تا چه قبول افتد و چه در نظر آید...وافی
غزل....
حسن او را جمال ماه نداشت
ماه هم آن جلال و جاه نداشت
چشم و ابروی او دلارا بود
نقش او خطی اشتباه نداشت
پیش رویش که دین ودل می برد
جلوه ای حسن روی ماه نداشت
می توان گفت دست صنعتگر
بهتر از او به کارگاه نداشت
بر حریمش ز پاکدامانی
نور مهتاب نیز راه نداشت
در هجوم سپاه گیسویش
دل عاشق پناهگاه نداشت
گوهر او بود و کاه من لیکن
کاری آن کهربا به کاه نداشت
سوختم در فراق و جان حزین
غیر چشمان تر گواه نداشت
گرچه دانست دوستش دارم
حرمت دوستی نگاه نداشت
قصه ها بود دردلم اما
دل به اظهار درد چاه نداشت
هیچ چشم و دلی زهجرانش
مثل من این حد اشک و آه نداشت
در غم هجر هیچکس وافی
چون تو پروندهء سیاه نداشت
علیرضا پوربزرگ وافی

به بهانه سالگرد صمد بهرنگی




به بهانهء سالروز پرواز صمد بهرنگی.........
....امروز وقتی در صفحهء ارزشمند مجله فرهنگ نو عکس و مطلب صمد بهرنگی را دیدم این خاطره در ذهنم تداعی شد.......
در سال 1350 برای مسابقات دوصحرانوردی قهرمانی کشور از تبریز به اصفهان آمدیم.من ساعتی در کنار زاینده رود پر آب نشستم و به یاد صمد بهرنگی افتادم و این شعر را نوشتم.این شعر را در جاسازی گذاشتم وبرای هیچکس نخواندم.در سال 1353 به همراه دوست مرحومم شکری به شیراز رفتیم ومن در مراسمی که دانشجویان داشتند این شعر را خواندم..... مرحوم شکری این شعر را از من گرفت و بعد از مدتی گفت که شعر را به احمد شاملو...........فریاد ارس.........
ارس نام توننگین باد
ارس رنگ تو خونین باد
تو نادانسته دانش را فنا کردی
خودت ایکاش در آندم فنا بودی
وداغ مرگ دانش را به دانایان نمی دادی
ارس ایکاش خون بودی
وخون آلوده از خون صمد هرگز نمی گشتی
چه کردی با صمد ظالم
مگر او را مقام شامخ دانش گنه بودی
مگر آزادمرد ملک آزادی مقصر بود
تو کشتی آنکه می فهمید و می فهماند و می فهمید
وهمچون یکه تازی پیش می تازید
به سوی آن سرای علم و دانش
فهم هم بینش
تو کشتی رهنما وپیشتاز ملک آزادی
شکستی قامت علم وهنر
هم نخل آگاهی
تو کشتی اصل آزادی
ارس نفرین به روح تو
به روح زشت و پست تو
............
ارس فریاد می دارد
که ای آزادگان ای مردم آگاه
مرا این تهمت بیجا به تنگ آورد
گرم گرگی دهان آلوده می بینید
مقصر نیستم اصلا
دهان آلوده ام لیکن بسی پاکم
وصدها بار می گویم که من پاکم که من پاکم
مرا دستی دگر آلوده ام ساخت
و آن دستان آلوده به جان من خودش را شست
و آن آلودگی ها را به جانم داد
وزنجیر اسارت برتنم انداخت
کنون زنجیرها پوسید و می خواهم سخن گویم
صمد را من نکشتم من نکشتم علم و دانش را
و حالا با شما ای مردم آزاده می گویم
که خون مرد دانش در وجودم هست و می خواهم
که تا خود را رسانم بر بن این تخمهای تشنهء صحرا
و با خون صمد سیرابشان سازم
وصدها نخل آزادی برویانم
و می خواهم
که خود را من رسانم در بر آزاده فرزندان
و از ابی که مخلوط است با خون صمد در حلقشان ریزم
وصدها مرد آزادی برافرازم
که شاید مردم دانا
دگر ننگین نخوانندم
دگر ننگین ندانندم
که در شهر و دیار ما
کسی ننگین نمی باشد
کسی ننگین نمی باشد
اسفند 1350 اصفهان
علیرضا پوربزرگ وافی داده است .و احمد شاملو از شعر خوشش آمده ولی باور نکرده که شعر از جوانی در سن وسال من!!! بوده باشد .ولی به شکری قول داده بود که این شعر را به انگلیسی ترجمه و منتشر نماید. من از شکری خواستم که با شاملو تماس بگیرد و از او بخواهد نام شاعر را حذف کند و شکری چنین کرد.......
من درسال1358 کتاب (بادام تلخ) را منتشر کرده و به جای مقدمه این شعر را گذاشتم و...........هرچند به خاطر این شعر بعدها مرا کمونیست خواندند و در دادگاه نتوانستم خلاف آنرا ثابت کنم......وحالا شعر دردسرساز (فریاد ارس) تقدیم به شما

تلخ یا شیرین

.
در حال قدم زدن بودم که صدایی راشنیدم:
شاعرجان سلام
من به طرف او برگشتم. یکی از ایرانی های آواره در ترکیه بود. پس از سلام و تعارف گفت:
پس تو هم از ماجرای تجاوز خبر داری که به شهر نرفته ای؟
گفتم:بله می دانم ......
او پس از رد و بدل شدن چند جمله گفت: شاعرجان این ماجرای مرا هم بنویس....
اول فکر کردم خدای نکرده او هم تجاوزی انجام داده از من می خواهد ماجرایش را بنویسم .ولی او انگار ذهن مرا خواند و گفت:
شاعرجان خیال بد نکن.ماجرای من مربوط به گنجشکها و کبوتر هاست و ربطی به این تجاوز ننگ آور ندارد...گفتم : تعریف کن ببینم...گفت:
من یکسال است که در یک خانه زندگی می کنم و هر روز نان ته ماندهء سفره ام را در کنار پنجره می ریزم و کبوتر ها و گنجشکها و یا کریم ها آنرا می خورند...
گفتم: این که کار خوب و شیرین است. چرا می گویی شیرین و تلخ... گفت:
تا اینجاش شیرین است.چون این پرنده ها با صدای بالشان و با بغ بغو هایشان تنهایی مرا فراری می دهند..ام قسمت دومش تلخ است>گفتم:
تلخی اش دیگر چیه؟
گفت تلخی اش در این است که در سه روز گذشته حتی برای خوردن خودم نان نداشتم و این پرنده های بیچاره در لب پنجره می نشینند و به من و دستهای من نگاه می کنند.ومن تلخی نداری و شرمندگی را با تمام وجود حس می کنم.
لحظه ای به فکر فرو رفتم حرف زیبا و دردناکی می زد.من هم جوابی که او را قانع کند نداشتم.تنها کاری که می توانستم بکنم این بود که او را به هزار بهانه و با سختی به منزلم آوردم و باقی غذای ظهر را به او تعارف کردم.او پس از خوردن غذا نگاهی به کنار پنجره انداخت و گفت:
شاعرجان شما هم ته ماندهء نان سفره ات را در کنار پنجره بریز تا پرنده ها بخورند.
من سر زبانی به او گفتم :چشم ولی در دل نگران این موضوع بودم که اگر دوست همخانه ام بیاید و ببیند غذای او را به کس دیگری داده ام چه عکس العملی خواهد داشت....
31/8/2014
علیرضا پوربزرگ وافی
اسکی شهر

خاطرات من با استاد شهریار(1)


لبته قبلا چند بار ایشان را در خیابان دیده بودم وبه ایشان سلام داده بودم.یعنی به او سلام می کردم و ایشان جواب می داد و من خوشحال می شدم و دوباره دور می زدم و سلام می دادم و ایشان هر بار جواب سلامم را می داد.فرقی که این دیدار با دیدارهای خیابانی و اتفاقی داشت این بود که این بار شعرخوانی استاد را هم خواهم دید.
ما دقایقی در سالن نشسته بودیم که استاد شهریار با چتر مشکی وارد سالن شد و مستقیم به طرف سن رفت.مجری هم که از قرار معلوم نگران آمدن استاد در آن هوای بارانی بود مژدهء ورود ایشان را اعلام نمود و استاد شهریار با همان چتری که از آن آب باران می چکید به روی سن رفت و این شعر را خواند.
من فقط ابیاتی را که از آن زمان به یاد دارم می نویسم:
آسمان با دیگران صلف است و با ما ابر دارد
می شود با ما صفا اما زمانی صبر دارد
آری افرادی ست در عالم به ظاهر زنده اما
زندگی چون مرده با آنها فشار قبر دارد
شهریارا صبر باید پیش توفان مصائب
صبر ما هم طعم تلخی چون گیاه صبر دارد
آنروز این افتخار نصیبم شد که مثل خیلی های دیگر استاد با ما دست داد و من بدون توجه به بارانی که هنوز می بارید دوان دوان به محل می رفتم که به دوستان همسن وسال خود بگویم که امروز استاد شهریار با من دست داد
علیرضا پوربزرگ وافی
UnlikeUnlike ·  · 

خاطرات من با استاد شهریار(2)


..................................................................................................................................
.........................خاطرات من با استاد شهریار........................................
(2)
در دورهء دبیرستان ما در دو شیفت به مدرسه می رفتیم.صبح ها از ساعت 8 تا 12 و بعد از ظهرها از ساعت 2 تا 4.روزهای یکشنبه و چهارشنبه هم تا 5 بعد از ظهر کلاس داشتیم.من در دبیرستان لقمان درس می خواندم که روبروی کوچهء استاد شهریار بود.ظهرها در فلکهء ساعت تبریز سوار خط واحد می شدم و برای ناهار به منزل می رفتم و بلافاصله دوباره سوار خط واحد می شدم و تا فلکهء ساعت می آمدم و خود را به مدرسه می رساندم. این ایام من شعر هم می گفتم و برادر بزرگم مرحوم ناصر پوربزرگ (ناصر) ایراد شعرهایم را یادآوری می کرد.در یک بعد از ناهار با آنکه خط واحد دیر آمده بود و من با ید به سرعت به مدرسه می رسیدم طبع شعرم گل کرده بود و در حال نوشتن غزلی بودم .و قتی در فلکهء ساعت در حال عبور از روی جوی آب بودم و هنوز می نوشتم ناگهان به عابر دیگری برخورد کردم.سرم را بالا آوردم و در مقابل خود استاد شهریار را دیدم که عصایش را به بازویش انداخته و هم ایشان هم قلم به دست مشغول نوشتن در گوشهء روزنامه ای که در داشت بودند.استاد سرش را بالا گرفت و گفت:
پسر جان چرا حواست نیست؟
با لکنت زبان حاکی از هیجان دیدار استاد سلام کردم. استاد جملهء دیگری گفتند که من متوجه نشدم چرا که در ذهنم می خواستم جمله ای بسازم و به استاد بگویم که من هم شاعر هستم. در جواب سوال استاد گفتم: استاد من هم شعر می نوشتم!!!
استاد نگاهی به من و کاغذ و خودکارم انداخت و وقتی متوجه شد که منظورم تخریب یا مسخره کردن ایشان نیست فرمود: چی گفتی؟
این بار جسارت بیشتری پیدا کردم و گفتم : استاد من هم شعر می نوشتم.استاد بار دیگر با نگاهش دفتر و خودکار مرا برانداز کرد و گفت:
بخوان ببینم چی نوشتی؟ و من شروع به خواندن شعر جدیدم کردم:
آرزو دلدادگان را جز وصال یار نیست
هرکسی وصلت نخواهد در جهان دلدار نیست
حسرت دلدادگان در این جهان بیکران
جز وصال یار و غیر از کثرت دیدار نیست
استاد که با دقت شعر مرا گوش می کرد فرمود: این شعر را خودت نوشتی؟ گفتم : آره بخدا استاد نگاه کنید هنوزنوشته ام خط خطی ست .و دستخط خود را به استاد نشان دادم. استاد فرمودند : دوباره بخوان . ومن دوباره خواندم. استاد فرمودند روز چهارشنبه ساعت 5 عصر بیا به انجمن شعرا و آدرسی را به من دادند. من با خوشحالی آدرس را نوشتم و با استاد خداحافظی کردم و با شوق فراوان به مدرسه رسیدم. هرچند دقایقی دیر شده بود ولی شوق دیدار استاد وقرار ملاقات بعدی در انجمن شعرای تبریز به من انرژی خاصی داده بود و در سر کلاس به همه می گفتم که با استاد شهریار ملاقات کرده ام و به نوعی نظم کلاس را به هم زدم.
مشکلی که برایم وجود داشت این بود که روزهای چهارشنبه ما باید تا ساعت 5 عصر در مدرسه می ماندیم و من اگرآنروز بعد از ظهر به مدرسه می رفتم نمی توانستم به جلسهء شعر استاد برسم. این موضوع را به پدرم گفتم و ایشان با گشاده روئی گفتند که آنروز با هم به جلسهء شعر می رویم. من با این جملهء پدر به قول معروف چراغ سبز غیبت در بعد از ظهر چهارشنبه را گرفتم/
روز چهارشنبه بعد از ظهر به مدرسه نرفتم و در مقابل عصبانیت مادر و نگرانی او از به مدرسه نرفتنم گفتم که از پدر اجازه گرفته ام و می خواهم با پدر به جلسهء شعر برویم. وقتی ساعت 3 عصر شد هیجان دیدار با استاد بر من غلبه کرد و بدون آنکه منتظر پدر باشم به طرف محل انجمنی که استاد آدرس داده بود راه افتادم.
لحظات به کندی می گذشت وهنوز ساعت به 5 نرسیده بود. بالاخره زمان موعود فرا رسید و درب محل انجمن باز شد و افرادی که قطعا شاعر بودند یکی یکی آمدند و داخل شدند تا نوبت به استاد شهریار رسید. با دیدن استاد مشتاقانه جلو رفتم و سلام کردم. استاد جواب سلام مرا دادند و بی توجه به داخل ساختمان وارد شدند. احساس کردم که استاد مرا نشناختند لذا جلو تر رفته و گفتم: استاد من همانی هستم که با شما در فلکهء ساعت تصادف کردم. استاد مرا برانداز کرد وشناخت و گفت: بیا تو . ودر راه گفت که ترا امروز به شعرا معرفی می کنم.
بالاخره استاد شهریار به پشت تریبون بی بلند گو رفت و شعرش را خواند و بدون آنکه مرا معرفی کند تا پای پله آمد. ناگهان نگاهی به سالن انداخت ومجددا پشت تریبون برگشت و گفت:
می خواهم شاعر جوانی را به شما معرفی بکنم . و بدون آنکه نامی از من ببرد از من خواست پشت تریبون بروم. من بلند شدم ولی با آنکه قهرمان دوومیدانی کشور بودم وپاهای قدرتمندی داشتم نتوانستم قدم از قدم بردارم.استاد متوجه حالت من شدند و از من خواستند شعرم را از همان محل نشسته بخوانم و من با صدای لرزان همان دو بیت را خواندم و حضار مرا تشویق کردند.
بعد از شعر خوانی ها فردی به طرف من آمد(بعدها فهمیدم این شخص استاد علی نظمی تبریزی هستند) و گفت:
تو مایهء شعری داری ولی باید بیشتر مطالعه بکنی.گفتم { چشم .
دقایقی بعد خود را به استاد شهریار نزدیک کردم و استاد علیرغم اینکه در بین سایر شعرا احاطه شده بود تلفن منزلش را به من دادند و فرمودند هر وقت خواستی به منزل بیایی قبلا زنگ بزن.
و به این صورت پای من به منزل استاد شهریار که قبله گاه من گردید باز شد.
علیرضا پوربزرگ وافی
UnlikeUnlike ·  · 

خاطرات من با استاد شهریار(3)


خاطرات من با استاد شهریار
(3)
از آن تاریخ به بعد من مرتب به منزل استاد می رفتم. ابتدا هفته ای یک روز و بعدها 2 حتی 3 بارهم به خدمتشان می رسیدم.در این بین با آقای هادی هم آشنا شدم و ایشان را فردی روشنفکر و آگاه به مسایل روز شناختم.گاهی بعد از ملاقات استاد شهریار ساعتی هم در اتاق دیگر یا حیاط خانه با هادی هم صحبت می شدم.
آنچه از زندگی شخصی استاد در یافتم این بود که استاد احساس تنهایی می کردند . هرچند گاهی افرادی به دیدنش می آمدند ولی احساس می کردم که استاد هنوز تنهاست و از نبود یک همدل رنج می برند.البته خود استاد این مطلب را صریحا نگفتند .این حسی بود که من از گفتار تلویحی استاد دریافته بودم. مخصوصا چند بار به طور سربسته اعلام کردند که دوستانی داشتند که مرتب با او همراه می شدند و در مهمانی ها و شب نشینی ها و شعرخوانی هایی استاد دعوت می شدند او را همراهی می کردند ولی از موقعی که استاد به خاطر ضعف جسمانی ویا عدم تمایل به شرکت در جلسات عمومی از شرکت در آن جلسات امتناع کردند پای آن دوستان هم از منزل استاد بریده شد.
من جزئیات این مطالب را در مقوله های دیگر ارائه خواهم کرد.در حال حاضر فقط به ارائهء چند خاطره می پردازم.......
یک روز به استاد زنگ زدم. استاد فرمودند غروب که چراغها روشن شدند بیا ...من از شنیدن این جملهء شاعرانه سر ذوق آمدم و غزلواره ای ساختم:که ابیاتی از آن را به یاد دارم:
چراغان گشت شهر و لحظهء دیدار می آید
بشارت بر تو ای دل بوی خوب یار می آید
غروبا خوش بال تو که با آغاز تو امشب
زگنج گفتهء استاد گوهر بار می آید
من امشب تا ابد مست می اندیشهء یارم
که آسان از برایم حل بسی اسرار می آید
خدا را تا سحر روشن بمان ای شمع شب افروز
که بر این تشنه یک پیمانهء سرشار می آید
خدارا شهریارا التیامم ده به شعری ناب
مرا از گفته هایت آیت تیمار می آید
این شعر را نوشتم و به منزل استاد رفتم. آنروز هم مثل اکثر روزها خود استاد درب منزل را باز کردند و من وارد شدم.
من معمولادر محضر استاد شعر نمی خواندم مگر آنکه استاد اذن می دادند.ولی آن شب می خواستم این شعر را برای استاد بخوانم.استاد معمولا قبل از خواندن شعر و یا شروع بحث ادبی از وضعیت جامعه و اوضاع و احوال زمان می پرسیدند و من هم اطلاعاتی که داشتم به استاد ارائه می کردم.آن شب یا غروب بدون آنکه از وضعیت جامعه سوالی بکند خطاب به من گفت:
شعر تازه ات را بخوان...
من با شنیدن این جمله واقعا شوکه شدم. اما احساس کردم که استاد از حرکت و تکاپوی من متوجه شده بودند که من شعر تازه ای نوشته ام. من شعرفوق را خواندم و استاد با دقت گوش دادند .وقتی با این بیت شعرم تمام شد"
خدا را شهریارا التیامم ده به شعری ناب
مرا از گفته هایت آیت تیمار می آید
استاد فرمودند : تخلص چی؟ گفتم استاد من تخلص ندارم.استاد لحظه ای ساکت شده و به فکر فرو رفتند و بعد از من خواستند یک بیت با تخلص (وافی) بنویسم. من خودکارم را برداشتم و این بیت را بدیهتا ساختم:
برون کن از سرت (وافی) تو این افکار واهی را
کجا یک شهریارگل کنار خار می آید
استاد وقتی این بیت را از من شنید فرمود دوباره بخوانم و من چندین با راین بیت را تکرار کردم.احساس کردم که این بیت مقبول حضرت استاد شده است.استاد در ادامه فرمودند:
من تا به حال به هیچ شاعری تخلص نداده ام و خیلی ها هم از این بابت از من رنجیده خاطرشده اند ولی چون می دانم تو سبک وسیاق شعری مرا درک کرده ای من تخلص وافی را به تو اهدا کردم..
من از خوشحالی در پوست خود نمی گنجیدم .چرا که به بزرگترین افتخار زندگی ام رسیده بودم. استاد ازمن پرسیدند: می دانی معنی وافی چیه؟ گفتم استاد یعنی وفادار. استاد فرمودند :این معنی عربی کلمه است. معنی فارسی اش هم می شود(رسا) .امیدوارم شعر را جدی بگیری و شاعر رسایی باشی.گفتم : به برکت حضور شما سعی خودم را خواهم کرد...
پس از خداحافظی با استاد با سرعت دوندگی همیشگی ام به محل آمدم و به دوستانم گفتم که از امروز اسم من (وافی )ست. بعضی از دوستان خوشحال شدند وصدالبته بعضی از دوستان مسخره ام کردند ولی من اهمیت ندادم.چون همانها با آنکه می دانستند من قهرمان دوومیدانی کشور هستم باز هم انکار می کردند.
در منزل هم به خانواده گفتم که نام من از این پس وافی است و مادرم باب نفرین را برایم باز کرد که اصل و نسب و نام فامیل پدری ام را انکار می کنم ولی پدرم که اهل شعر بود این موضوع را به مادرم توضیح داد و موضوع به خیر و خوشی تمام شد. آن وقتها برادر بزرگم ناصر که اولین استاد شعری من بود در تبریز نبود و دلم می خواست هرچه زودتر به او هم این خبر را بدهم.
هنوز دو روز از آخرین ملاقات من با استاد نگذشته بود که دلم هوای استاد کرد و این بار هم مثل بعضی از اوقات بدون آنکه تلفن بزنم به منزل استاد رفتم . استاد فرمودند:
به خاطر تخلصی که به تو داده ام شعری هم ساخته ام و این شعر را با خط زیبای خودشان به من اهدا کردند و تخلص من با این شعر سندیت یافت
علیرضا پوربزرگ وافی
UnlikeUnlike ·  · 

خاطرات من با استاد شهریار (4)


خاطرات من با استاد شهریار..................
..................عاشق شهریار
(4)
وقتی رفت و آمد من به منزل استاد زیاد شد هر روز حزن و اندوهی که احساس می کردم استاد از تنهایی دارند بیشتر می شود. من هم شاعری در آن حد و اندازه نبودم که با استاد به بحث بپردازم.استاد در آن ایام در اتاق دست راستی می نشستند .این اتاق یک پستویی هم داشت که گاهی استاد برای آوردن کاغذ و قلم به آنجا می رفت.و من تا آنروز آنجا را ندیده بودم.
یک روز برای آنکه سر حرف را باز کنم به استاد گفتم: استاد می دانید که همه از عشق و عاشقی های شما صحبت می کنند:
استاد نگاهی به من کردند. اول ترسیدم که ناراحتشان کرده ام. بعد استاد آهی کشید و رفت به آن اندرونی.من دقایقی تنها نشستم .از استاد خبری نبود.با خود گفتم استاد از من دلخور شده و به روی خود نمی آورد . ولی لحظاتی بعد از من خواست به آن پستو بروم.
من وارد پستو شدم. پستو به ابعاد تقریبی یک در سه متربود.یک چراغ گردسوز روشن که بر سر لامپا (شیشه) یک سوزن قفلی بود.یک سطل ماست خالی (بعدها فهمیدم برای مشکل سینه شان است)و یک زیر سیگاری و یک نعلبکی و مقداری کاغذ و مداد بود.استاد که منتظرپایان تماشای من به پستو بود فرمود:تمام زندگی من همین است.....
بعد استاد یک سیگار اشنو.. ویژه روشن کرد و ماجرای عشقی خودش را تعریف کرد.که من برای حفظ امانت و پذیرفتن خطای کلام از زبان خودم می نویسم>>>>
شهریار وقتی از تبریز به تهران آمد در منزل یکی از دوستان پدرش اتاقی به ایشان دادند.شهریار سرمست از شاعر بودن و شدن به محافل ادبی خصوصا محفل ملک الشعرای بهار تردد می کرد و در تدارک چاپ مجموعه ای از اشعارش بود که یکی از دوستانش به نام شهیار اصرار بر این کار داشت.البته اشعار شهریار مورد قبول شعرای بزرگ آن عصر قرار گرفته بود ولی در آن دوره که از نظر ادبی دوره ء بازگشت خوانده می شد شاعران بزرگی از سبکهای خراسانی وعراقی و هندی حضور داشتند که هنوز هم از بزرگان این مکتبها به حساب می آیند.ملک الشعرای بهار سبک خراسانی می نوشت.دکتر مهدی حمیدی وخیلی دیگر از شعرا مدافعین سبک عراقی بودند.امیری فیروزکوهی به مقابله با سبکهای قدیم برخاسته و سبک هندی می نوشت.ایرج میرزا با زبان سهل ممتنع شاهکار می آفرید.عارف قزوینی و میرزادهء عشقی در ترانه و اشعار اجتماعی حرف اول را می زدند. پروین اعتصامی هم با قطعات ماندگار خود در صحنه بود.دو حادثهء دیگر هم در راه بودند یکی ظهور نیما که قالبها ی شعری را شکست و دیگری فروغ فرخزاد که با حس زنانه به میدان شعر آمد.با این اوضاع شهریار با شمشیر غزل آمده بود که توانست یک مجموعهء شعری بامقدمه ملک الشعرا و پژمان بختیاری و..چاپ کند که بسیار مقبول افتاد.شهریار سرمست از موفقیتهای شعری خود بود غافل از این که دختری که برای نظافت منزل صاحبخانهء شهریار می آمد و حتی اتاق شهریاررا نظافت می کرد عاشق شهریار شده و شهریار توجهی به او ندارد.
این دختر نامش لاله بود و از یک بیماری مزمن رنج می برد.او چندبار هم با شهریار ملاقات اتفاقی داشت وصحبتهای معمولی هم بین آنها رد و بدل شده بود وحتی چندبار برای شهریار غذا هم آورده بود ولی شهریار هرگز متوجه علاقهء عاطفی لاله به خود نشده بود.
لاله در اثر بیماری یا عشق پنهان از دنیا می رود و نزدیکان لاله به شهریار گوشرد می کنند که لاله عاشق شهریار بلند قد و رشید و سوارکار ماهربوده است.
شهریار با شنیدن این مطلب بسیار مکدر می شود ویکی از سوزناکترین غزلهایش را در سوک لاله می نویسد.من ابیاتی از آن غزل را می آورم:::
بیداد رفت لالهء در خاک خفته را
یارب خزان چه بود بهار شکفته را
هر لاله ای که بر دل این خاکدان دمید
نو کرد داغ ماتم یاران رفته را
جز در هوای اشک دلم وانمی شود
باران به دامن است هوای گرفته را
ایکاش ناله های چو من بلبلی حزین
بیدار کردی آن گل در خاک خفته را
لعلی نسفت کلک در افشان شهریار
در رشته چون کشد در و لعل نسفته را
شهریار وقتی این ما جرا را تعریف می کرد مرتب می گریست و آتش به آتش سیگار روشن می کرد.من هم آرام اشک می ریختم و دم نمی زدم.پس از پایان این داستان شهریار از من خواست که او را تنها بگذارم و من خداحافظی کرده و از منزل استاد خارج شدم....
علیرضا پوربزرگ وافی
اشاره:این شعر توسط استاد شهرام ناظری اجرا شده ولی روی کاست نام شاعر را به اشتباه ملک الشعرای بهار درج کرده اند
شهریار عاشق
داستان حقیقی عشق شهریار...............................................................................................................
.......شهریار عاشق...............................
                                      (5)
بعد ازشنیدن ماجرای عاشقانهء لاله یک سفر اضطراری برایم پیش آمد.البته من آنوقتها محصل بودم وسفرهای من برای شرکت در مسابقات ورزشی بود.فکر می کنم می خواستند تیم دوصحرانوردی ایران رابرای مراکش یا ترکیه اعزام کنند.و برای انتخاب تیم ما را به تهران خواسته بودند.من قبل از رفتنبا استاد فقط با تلفن خداحافظی کردم و عازم سفر شدم.
این سفرخیلی طولانی شد چرا که برخلاف مقررات 2 یا سه بار مسابقهء انتخابی گذاشتند. آن وقتها هم مافیائی در ورزش بود که می خواستند افراد خاصی را برای مسابقات برون مرزی اعزام کنند.اصولا همه چیز برای تهرانی ها بود.قرار بود برای آن مسابقات 8 نفر را اعزام کنند که یک نفر به نام.... درهیچیک از انتخابی ها جزء 8 نفر نشد وبه همین دلیل اعلام کردند که  اعزام تیم لغو شده و ما را به تبریز و سایر شهرستانی ها را هم به شهر خودشان فرستادند.بعدها معلوم شد که این مسابقات لغو نشده بود و تیم تهران را به عنوان تیم ایران ( وصد البته همراه با آقای...) به مسابقات اعزام کرده اند.فقط دو همدانی به نامهای محمد وجدان زاده و جعفر نادری فرد که هر دو از قهرمانان ارزشمند دو ومیدانی بودند و پاسپورت داشتند همراه تیم تهران رفته اند..مربی ما آقای هاشم خیابانی که فرد با نفوذی در فدراسیون بود به این موضوع اعتراض کرد ولی مسئولین تهران در جواب گفته بودند که فرصتی برای برگزاری انتخابی مجدد نداشتند و مسئله مختومه شد.
در هر صورت من دلم پیش شهریار بود ومی خواستم ماجرای عاشق شدن شهریار را از زبان خودش بشنوم.در تبریز باز هم درس و مدرسهء ما شروع شد.من در دبیرستان لقمان در رشتهء ادبی درس می خواندم.گاهی شهریار از من درمورد شعرو مباحث درسی ما سوالاتی می کردند و من جواب می دادم.حتی گاهی استاد ابیاتی را که عیوب قافیه یا اشکال وزنی داشت  و خودشان آگاهانه از اشعار دیگران جدا کرده بودند به من می دادند و از من می خواستند عیوب آن اشعار را بگویم. یعنی به نوعی مرا آزمایش می کردند وبیشتر وقتها من جواب درست می دادم و استاد خوشحال می شدند.من واقعا عاشق رشتهء ادبی بودم و در درس (بدیع و قافیه و عروض)در کلاس حرف اول را می زدم.این حرف حرف دبیر ما بود.گاهی خود دبیر در تقطیع شعراشتباه می کرد و من تذکر می دادم.کار به جایی رسیده بود که دبیر در موقع تدریس می گفت:همانطوری که آقای پوربزرگ(وافی) می دانند تقطیع این شعربه این گونه است و گاهی هم تقطیع شعر در کلاس را به عهدهء من می گذاشت و من عاشقانه انجام می دادم.
من وقتی مسائل درسی کلاس و اتفاقات آنرا برای شهریار تعریف می کردم خوشحال می شد.شهریار بارها گفته بود:
(به عقیدهء من شاعر مثل یک مهندس است و باید تمامی ابعاد و زوایای صنعت شعر را بلد باشد)
بالاخره پس از چند دیداربا استاد از ایشان خواستم که ماجرای عاشق شدنش را تعریف کند.خوشبختانه در آن روز استاد سرحال و قبراق بود و ما جرای عشقی خودش را اینگونه تعریف کرد.من قبل از نوشتن متن تمامی نواقص نگارش را به عهده می گیرم و با درک و قلم خود می نویسم..:::
استاد سیگاری روشن کرد و این گونه آغاز فرمود:
من وقتی خانه ام را عوض کردم به طبقهء دوم منزلی رفتم.خیلی زود متوجه شدم که این خانواده از وابستگان و فامیل های رضا شاه هستند.ولی من گرفتار کار خودم بودم و صبح ها در دورهء انترنی(مراحل عملی پزشکی) و بعد از ظهرها به درس طلبگی (عربی.صرف و نحو. علوم غریبه) مشغول بودم. صاحبخانه  به من که می خواستم پزشک بشوم خیلی احترام می گذاشت و گاهی هم توسط دختر خانه برایم غذایی می فرستاد. این خانواده بسیار متجدد بودند برخوردشان بامن خیلی راحت بود. دخترشان هم از معدود دخترانی بود که به مدرسه می رفت ..گاهی برای پرسیدن یک سوال درسی به اتاق من می آمد ومادرش هم دقایقی بعد برای ما چایی می آورد.یعنی اهل بگیر وببند مثل سایر اقشار جامعه نبودند.ارتباط من با این دختر که اسمش ثریا بود هر روز بیشتر می شد. احساس می کردم یک حس و علاقهء درونی نسبت به او دارم.به نظر من او هم چنین گرایشی نسبت به من داشت چرا  که وقتی وارد منزل می شدم دقایقی بعد او کتاب در دست در اتاق من بود.
بالاخره من به او ابراز عشق کردم و او هم پذیرفت وقرارشد که در فرصت مناسبی با هم ازدواج بکنیم.من به ثریا چنان علاقه ای پیدا کرده بودم که حاضر بودم دورهء انترنی و طلبگی را رها کنم ودر منزل بمانم و با او حرف بزنم.این علاقهء مقدس و پاک من هر روز نسبت به ثریا بیشتر می شد و روزگار بر وفق مراد ما می چرخید که ناگهان از طرف رضاشاه دستوری صادر  و در زندگی من تبدیل به توفان شد.البته توفانی بود که مرا از دنیای خاکی جدا  و به دنیای آسمانی پیوند زد.
وقتی پرسیدم:استاد این توفان چه بود؟ فرمود:
رضاشاه دستور آزادی زنان را صادر کرد.و از اعضای دربار و مسئولان دولتی خواست که در یک مهمانی رسمی با زنان خود شرکت کنند و باید زنانشان بدون حجاب باشند.
گفتم: استاد این چه ربطی به شما داشت؟شما که درباری نبودید.
گفت: من درباری نبودم ولی پسر عموی ثریا درباری بود.وقتی این دستور رضاشاه صادرشد پسرعموی ثریا .ثریا را برای همراهی در آن مراسم انتخاب کرد.اعتراض ثریا و مادرش به جایی نرسید تا اینکه من پیغام تهدیدآمیزی برایش فرستادم و ساعتی بعد ماموران کلانتری به منزل ریختند ومرا به کلانتری بردند.
برده شدن من به کلانتری احتمال خطر قهوه خوری را هم برایم داشت.آنروزها دو نوع قهوه خوری رایج بود یکی قهوه خوری قجری ودیگری قهوه خوری کلانتری.
گفتم: استاد میشه بیشتر توضیح بدهید؟
استاد که غرق افکار خود بود و مرتب سیگار می کشید بدون آنکه جواب مرا بدهد ادامه داد:
قهوه خوری قجری این بود که در یک سینی برای طرف مورد نظر 4 فنجان قهوه می آوردند که فقط یکی از آنها مسموم بود.زنده ماندن و مردن فرد متهم شانسی بود یعنی اگر فنجان مسموم را برمی داشت قطعا می مرد و اگر بطور شانسی و اتفاقی یک فنجان قهوه بدون سم را از 4 فنجان مشابه برمی داشت دیگر کاری با او نداشتند .ولی قهوهء کلانتری یک موضوع قطعی بود یعنی یک فنجان قهوهء مسموم به اجبار به خورد شما می دادند و شما می خوردید وساعتی بعد می مردید و کلانتری  صورتجلسه می کرد شما در کلانتری خود کشی کرده اید. این نوع قهوه یا قهوهء مرگ برای کسانی بود که پا تو کفش سیاست می کردند یا با حکومتی ها در می افتادند. وضعیت من هم به تعبیری در افتادن با یکی از درباریان بود که خطر خوردن قهوه در کلانتری را تداعی می کرد.
من در آن لحظات سهمگین نه پدرم را در دسترس داشتم و نه دوست و آشنایی که به داد من برسد.ابتدا با خود گفتم که باید منتظر این قهوهء تلخ باشم و از شعر و عشق و زندگی و پزشکی خداحافظی بکنم ولی ناگهان به  یاد ملک الشعرای بهار افتادم.ملک اشعرای بهار هم در مجلس شورای ملی حضور داشت وهم روزنامه چاپ می کرد و هم از چهره های مقتدر سیاسی بود و هنوز تسلیم رضاشاه نشده بود.از طرفی به من هم خیلی علاقه داشت وقطعا می توانست به من کمک کند.مشکلی که در آن لحظه داشتم این بود چگونه وضعیت خود را به ملک الشعرا اطلاع بدهم.
در این فکر بودم که اتفاق ویژه ای که شبییه به معجزه بودافتاد.یعنی ثریا به دیدن من آمد .او خیلی نگران و ترسیده آمده بود.من از او خواستم که وضعیت مرا به ملک الشعرا بگوید.
ثریا با لکنت زبان گفت:چه جوری؟ چیکارکنم؟
گفتم :الان زندگی من در دست تو است. اگر الان اقدام بکنی شاید نجات پیدا کنم وگرنه فردا باید جنازهء مرا از کلانتری تحویل بگیری .ثریا گفت:
من شدیدا تحت نظر هستم.حتی مادرم هم از پسرعمو حمایت می کند.چطوری برم.
گفتم: خودت می دانی.خودت برو .به خاله بگو برود. هرکاری می توانی انجام بده.خیلی زود.
ثریا حتی خداحافظی هم نکرد و به سرعت از کلانتری خارج شد.
من در خوف و رجای عجیبی گیرکرده بودم.البته ترسم از مرگ نبود چون اگر از مرگ می ترسیدم به طرفداری از جمهوری رضاخان به بهارستان نمی رفتم.
گفتم: استاد مگر رضاشاه جمهوری خواه بود. این که همیشه شاه پشت اسمش میاد؟
شهریار باز هم نگاه عاقل اندر سفیهی به من انداخت و گفت:
نه شما بلکه اکثر جامعهء ایرانی از همه جا بی خبرید.رضاخان می خواست حکومت جمهوری تشکیل بدهد.فشار تعدادی از نمایندگان مجلس و بخشی از روحانیت آن زمان او را وادار کردند که اعلام پادشاهی بکند.
گفتم: پس فرخی یزدی هم...
استاد فرمود: این قدر وسط حرفم نپر بذار حواسم جمع باشد.
من در زیر زبانم گفتم چشم و استاد ادامه داد:
آن شب در کلانتری هر لحظه در انتظار ورود فنجان قهوه بودم و هر صدای پایی می آمد با خود می گفتم: این دفعه آمدند. لحظات به کندی می گذشت و خیلی دیر سحر شد. من نه توان نوشتن داشتم و نه تمرکز برای اندیشیدن.در یک خوف و رجای ناشناخته ای غرق شده بودم وفقط منتظر گذشت زمان بودم. نمی دانستم ثریا یا حتی خاله توانسته اند وضعیت مرا به ملک الشعرا بگویند یا نه. در آن لحظات پایان مشخصی نداشتم و بلاتکلیفی مرا زجر می داد.
نزدیکی های ظهر نگهبان به طرف سلول من آمد و در را باز کرد و مرا به اتاق رئیس کلانتری برد.رئیس کلانتری نگاه سنگینی به من انداخت و پس از لحظه ای مکث که به اندازهء گذر یک عمر بود گفت: این دفعه شاعر بودنت به درد خورد.
من منظور او را نفهمیدم.نگاهی به صورت خشن اش انداختم و گفتم:چطوری:
گفت:این نمایندهء مجلس کیه که شاعره؟
گفتم: منظورتان استاد ملک الشعرای بهار است؟ .گفت: آره همان نماینده و روزنامه نگار و سیاستمدار همیشه مخالف اعلیحضرت...
من وقتی نام ملک الشعرا را شنیدم فهمیدم که ثریا کارش را به درستی انجام داده است وملک الشعرای بهار هم اقدام بهارانه ای کرده است.در فکر و رویای آزادی خود بودم که فریاد و نهیب رئیس کلانتری مرا از آن رویا خارج کرد.که می گفت:
 کجایی شاعر مشنگ؟
مظلومانه گفتم: بفرمائید. رئیس کلانتری با صدای آمرانه ای گفت: از این لحظه به تو 48 ساعت فرصت می دهم که از تهران خارج و به نیشابور بروی.وگرنه خودم دستگیرت می کنم و به حسابت می رسم. او لحظه ای مکث کرد و مجددا گفت:
می دونی که ما قهوه های اعلائی در کلانتری داریم.
با احتیاط جواب دادم: بله آقا.
باز هم با همان لحن آمرانه گفت: دیگه حق نداری به آن خانه و حتی آن محل بروی. پس از آن کمربند و بند کفش و کیف جیبی مرا پس داد و گفت:
خودت را به کلانتری نیشابور معرفی کن. بگو نامه ام بعد میاد.
گفتم: چشم وخسته و خواب آلوده ولی رها از مرگ بی مورد از کلانتری بیرون آمدم. نمی دانستم چکار بکنم.ابتدا پاکت سیگاری خریدم و با شکم گرسنه شروع به کشیدن سیگار کردم.بعد به کافه ء همیشگی رفتم.ومقداری غذا و نوشیدنی خوردم.در این فرصت نقشه می کشیدم که قبل از رفتن چگونه با ثریا دیداری بکنم و از او که جانم را نجات داده تشکر کنم. از یکطرف رئیس کلانتری تهدید کرده بود که حتی به آن محل نروم .از طرفی باید ثریا را می دیدم و قول و قرارهایم را با او می گذاشتم.پس از چندین و چند صغرا و کبرا چیدن  در ذهن خودم تصمیم گرفتم حتی به قیمت جانم هم که باشد ملاقاتی با ثریا انجام بدهم.برای  انجام این ملاقات خاله بهترین و مطمئن ترین مهره بود. ولی منزل او هم در کوچه ء معشوقهء من بود و رفتن من به آنجا به قول حافظ  دیوار سر شکنی دارد.در این فکر بودم که یک نفر را پیداکنم که پیام ارا به ثریا یا حتی خاله برساند که چشمم به پینه دوز بغل کافه افتاد.او آدم فقیری بود ومن گاهی او را به یک نوشیدنی مجانی دعوت می کردم و حتی برایش شعر می خواندم.به طرف او رفتم و سلام کردم. او وقتی متوجه حضور من شد گفت:
محمد حسین تو زنده ای؟ ما فکر کردیم ترا هم قهوه خور کردند.
با شنیدن این جمله فهمیدم که خبر دستگیری من همه جا پخش شده است.بدون آنکه جواب مستقلی به او بدهم گفتم:
عمو من یک مشکل دارم.می خواهم ترا برام حل اش کنی.گفت: سید من نمک خوردهء تو هستم.بگو چیکار کنم؟
گفتم : ازت خواهش می کنم به منزل خاله بری و بگی که به ثریا خبر بده که غروب بیاد بینمش.من هم تا تو برگردی دوتا نوشیدنی اعلا برات سفارش می کنم. پینه دوز در حالی که درفش و چکش پینه دوزی اش را روی میز می گذاشت و پیش بند وارفته اش را باز می کرد زیرلب یواشکی می گفت:پدر عاشقی بسوزد.
پس از آن از پشت میز کارش بیرون آمد و قصد حرکت داشت که پرسیدم: آدرس خاله را بلدی؟ گفت: نه .من آدرس خاله را شفاهی به او دادم و او به سرعت از آنجا دور شد.
هنوز نیم ساعت نگذشته بود که برگشت و با لحن فاتحانه ای گفت:
خاله گفت میگم غروب بیاد به باغ بهجت آباد.
من به جای دو نوشیدنی پول 4 نوشیدنی را به او دادم. پینه دوز نمی خواست قبول کند ولی اصرارکردم و او پذیرفت.
تصمیم گرفتم در فرصتی که تا غروب دارم سری به ملک الشعرا و سایر دوستان بزنم
.................