در سوک پدر

.......درسوک پدر.......

خبر آمد پدر مریض شده

بستم آن لحظه زود بار سفر

یک شتاب نهفته روحم داشت

بهر دیدار آخرین پدر

+++++

خبر از راه دور می آمد

لیک نزدیک بود مفهومش

گرچه بود از دیار عشق ولی

بود روشن نهایت شومش

++++++

اصفهان ابتدای راهم بود

مقصدم بود موطنم تبریز

اصفهان شهر خوب رویاهاست

شهر تبریز نیز وهم انگیز

+++++++

نه مرا بود بال پروازی

که روم پرزنان به خانهء خویش

و نه آن مرکبی که زود مرا

برساند به آشیانهء خویش

+++++++

چاره این بود کاز طریق زمین

سفر خویش را کنم آغاز

بروم تا دیار دور وطن

پدرم را ببینم آنجا باز

+++++++

چرخ با پر شتابی اش آنروز

کندتر از همیشه می گردید

صبر هم دورتر زخانهء دل

به من و روزگار می خندید

+++++++

سفر آغاز گشت و مرکب تن

دل بی صبر را به ره می برد

لحظه ها نیز همچو ارهء تیز

شاخهء استقامتم می خورد

+++++++

بارها رفته بودم از این ره

گذر از آن همیشه شیرین بود

لیکن این بار این سفر این راه

برخلاف همیشه غمگین بود

+++++++

جاده طی می شد و سمند خیال

بر در خاطرات در می زد

گرچه آن لحظه مرغ خستهء دل

بیشتر بال بر پدر می زد

+++++++

در پریشان خیالی لحظات

دفتر کودکی ورق می خورد

وان سمند خییالی ام دل را

تا به دوران کودکی می برد

+++++++

کودکی بودم و پدر باشوق

قصه می گفت دلکش و شیرین

من هم از لذت کلام پدر

غرق در عالم خوش دیرین

+++++++

قصه های پدر در آن دوران

سر به سر بوی عشق میهن داشت

با همان دلنشینی و پاکی

تخم حب الوطن به دل می کاشت

+++++++

کودکی وه چه عالمی دارد

عالمی هست پاک و افلاکی

من در آ ن عالم خیال آری

گشتم آن کودک پر از پاکی

+++++++

نه غم غربت و غریبی بود

نه گرفتاری زمین و زمان

یاد همبازیان کودکی ام

داد برجسم خستهء من جان

+++++++

در سرم صد خیال گوناگون

در دلم زخم هجر سربسته

گاه خوشحالم و گهی غمگین

گه سبکبال گاه دلخسته

+++++++

یک طرف شوق دیدن یاران

یک طرف جور هجر تلخ پدر

این طرف اضطراب و توفان بود

آن طرف شوق دوستان بر سر

+++++++

یارب اینجا برس به فریادم

بنشان خود به سینه شور و شرم

نه غم تلخ می رود از دل

نه که شوق وطن رود زسرم

+++++++

شوق دیدار موطنم در دل

شور و شوقی دوباره می افزود

یارب این اشتیاق و جذبهئ خاک

از چه رو هست و باز خواهد بود

+++++++

بارها درمسیر طولانی

مردم و باز زنده گشتم من

زین بهشت و جهنم افکار

,اقبت پل زدم گذشتم من

+++++++

شهر تبریز پیش رویم بود

هر چراغش زبان استقبال

این همان شهر شهریار من است

سر به سر شور و شوق و شوکت وحال

+++++++

لیکن آنروز ساکت و آرام

با سرشکش مرا خبرها داد

میزبانم مرا درآن لحظات

با غمی گنگ در بغل جا داد

+++++++

با شتابی که در درونم بود

به سرای پدر رسیدم من

در فضایی پر از غم و اندوه

مرگ را با دو چشم دیدم من

+++++++

گویی از انتظار غمناکی

پدرم دیده های گریان داشت

مثل یعقوب بود و یوسف خوان

یا که تبریز حکم کنعان داشت

+++++++

تا به بالین او رسیدم گفت

آمدی آمدی کنون پسرم

بوسه بر دست او زدم گفتم

آمدم اری آمدم پدرم

+++++++

زیر چشمی نگاه کرد مرا

پس از آن شکر حق به جای آورد

وای از آن نگاه او که دگر

صبر ته مانده در دلم را برد

+++++++

یک نظر تشنه دل نگاهم کرد

بعد آهسته چشم خود را بست

من همان آن دم به چشم دل دیدم

بغض ها در گلوی خانه شکست

+++++++

مادرم گوشه ای به سر زد وگفت

همدم وهم غم وجودم رفت

خواهرانم یکی یکی گفتند

تکیه گاه نبود و بودم رفت

+++++++

گشت با زخمهء دل هرکس

ساز اندوه تازه ای آغاز

من به چشم برادران دیدم

راه سیل سرشک ها شد باز

+++++++

جای گفتن نداشت حال دلم

اشک و فریاد و ناله با هم بود

گریه می خواستم اگر آندم

آب دریا به چشم من نم بود

+++++++

ناله جا داشت لیک از ناله

غصهء دل بیان نمی گردید

نارسا بود بسکه فریادم

غم در آن هم عیان نمی گردید

+++++++

اشک و فریاد و ناله دست به دست

رسم کردند بخشی از غم من

وه که در شعر هم نمی گنجد

وسعت درد و رنج و ماتم من

+++++++

صبح فردا به روز غمباری

وقت تدفین دوباره افغان شد

ناله ها شد بلند تا افلاک

گریه ها همصدای باران شد

+++++++

تا که تدفین تمام شد ناگاه

در خیالم شکفت این پژواک

خواه و ناخواه چندروز دگر

پدرم هست جزئی از این خاک

+++++++

علت جذبه های خاکم را

یافتم .. در همین غم آباد است

عشق بر میهن و وطن بخدا

ای دل ای دل وفا به اجداد است

+++++++

پدرم نیز روزگاری پیش

پدر خویش را به خاک سپرد

پدرش نیز پیش تر از او

پدرش را به خاک پاک سپرد

+++++++

ناگه از ذهن خسته ام سخنی

رفت وآن حرف جای فریاد است

یافتم (وافیا) من این معنا

حب میهن وفا به اجداد است

اردیبهشت 71 جادهء

تبریز-اصفهان